نگاهی به طراحی ژاپنی

از دوره اوکی‌یوئه (Ukiyo-e) و دوره ادو (Edo) تا مانگا (Manga) و فرهنگ کاوایی (Kawaii Culture)، هنر و طراحی ژاپنی تأثیری عمیق و پایدار بر دنیای گرافیک گذاشته است.

ژاپن با سیستم زبانی پیچیده خود که شامل سه الفبا— هیراگانا (Hiragana)، کاتاکانا (Katakana) و کانجی (Kanji)— است، پیوندی ناگسستنی میان نوشتار و هنر ایجاد کرده. در مدارس ژاپنی، کودکان از همان ابتدا با هنر خوشنویسی آشنا می‌شوند و با استفاده از فوده (Fude – قلم‌مو) و سومی (Sumi – جوهر سیاه)، مهارت نوشتن را فرامی‌گیرند.

شودو (Shodō – هنر خوشنویسی ژاپنی) فراتر از یک مهارت ساده است. این هنر که قدمتی چند صدساله دارد، تمرینی برای تمرکز، هماهنگی و حتی فلسفه زندگی است. هنگام نوشتن، همه‌چیز اهمیت دارد؛ از طرز نشستن گرفته تا کنترل تنفس. کاغذ که پیش روی هنرمند قرار می‌گیرد، ذهن باید کاملاً در لحظه حاضر باشد، چراکه هر حرکت قلم، یک لحظه زودگذر از زندگی را ثبت می‌کند.

نقش فرم در این هنر به اندازه محتوا اهمیت دارد. در شودو، هر خط و هر حرکت بازتابی از سه مفهوم اساسی است:

گذران زندگی (Impermanence)، چراکه هر کلمه‌ای که نوشته می‌شود، لحظه‌ای از زمان را ثبت می‌کند که دیگر بازنمی‌گردد.

جریان متعادل (Balanced Flow)، که در حرکت نرم و پیوسته جوهر روی کاغذ نمایان می‌شود.

زیبایی در نقص (Wabi-sabi – Embracing Imperfection)، که در نواقص ظاهری و ایرادهای طبیعی خطاطی نهفته است و به اثر، اصالت می‌بخشد.

همین نگرش به زندگی، فلسفه اصلی طراحی ژاپنی را شکل داده است. طراحی‌ای که در آن سادگی، تعادل و احترام به جزئیات در مرکز توجه قرار دارد.

طراحی ژاپنی چیست؟

اصطلاح “طراحی ژاپنی (Japanese Design)” صرفاً به آثار هنری خلق‌شده توسط طراحان ژاپنی اشاره ندارد، بلکه سبکی متمایز است که از فرهنگ، تاریخ و زیبایی‌شناسی منحصر‌به‌فرد این سرزمین نشأت گرفته.

طراحی ژاپنی به دلیل کمال‌گرایی (Perfectionism)، الهام از طبیعت (Nature-Inspired Aesthetics)، استفاده از اشکال هندسی (Geometric Forms)، نمادپردازی (Symbolism) و تایپوگرافی سفارشی (Custom Typography) شناخته می‌شود.

این ویژگی‌ها را می‌توان در هنر سنتی ژاپن مشاهده کرد، اما در طراحی مدرن و مینیمالیستی نیز به قوت خود باقی مانده‌اند.

مینیمالیسم

سادگی، یکی از ارزش‌های بنیادین فرهنگ ژاپن است. در حالی که بسیاری از جوامع غربی به سمت “هرچه بیشتر، بهتر (More is Better)” حرکت می‌کنند، طراحی ژاپنی اصل “کمتر، اما معنادارتر (Less but Meaningful)” را دنبال می‌کند.

نمونه‌ای برجسته از این مینیمالیسم، هایکو (Haiku) است. این قالب شعری که در واکنش به اشعار بلند سنتی پدید آمد، تنها از سه خط و هفده هجا تشکیل شده است—کوتاه، اما عمیق و تأثیرگذار.

هایکوی معروف باشو (Bashō) را در نظر بگیرید:

تالاب قدیمی!
قورباغه در آب می‌پرد—
صدای آب.

این شعر در نهایت سادگی، تصویری زنده و ماندگار را در ذهن مخاطب ایجاد می‌کند.

همانطور که در شعر هایکو، کمترین کلمات بیشترین معنا را منتقل می‌کنند، در طراحی ژاپنی نیز هر عنصر به دقت انتخاب شده و تنها ضروری‌ترین بخش‌ها باقی می‌مانند.

اشکال با الهام از طبیعت

در طراحی ژاپنی، ارتباطی عمیق با طبیعت وجود دارد.

از نقوش سنتی گل‌های ساکورا (Sakura – شکوفه‌های گیلاس) بر روی کیمونو (Kimono – لباس سنتی ژاپنی) گرفته تا معماری باغ‌های سنگی و هنر بونسای (Bonsai – درختان مینیاتوری)، همه چیز بازتابی از طبیعت است.

ژاپنی‌ها عناصر طبیعی را صرفاً به‌عنوان تزئینات نمی‌بینند، بلکه به هرکدام از آن‌ها معنایی عمیق نسبت می‌دهند.

کوه فوجی (Mount Fuji)، خورشید (The Sun)، آب (Water) و ماهی (Fish) نمادهای پرکاربردی در هنر و طراحی ژاپنی هستند.

در تصویری که از بازیگر معروف ژاپنی امیکو یاگومو (Emiko Yagumo – 1903-1979) باقی مانده، می‌توان او را در حالی که کیمونویی با نقش ساکورا به تن دارد، مشاهده کرد—نمادی از ناپایداری و زودگذری زندگی که در فلسفه وابی-سابی (Wabi-sabi – زیبایی در نقص و ناپایداری) جایگاه ویژه‌ای دارد.

منبع الهام طراحی ژاپنی

دایره‌ قرمزی که در پرچم ملی ژاپن دیده می‌شود، نمادی از خورشید است.

نام سنتی ژاپن، نیپون (Nihon / Nippon – منبع خورشید)، نیز به همین مفهوم اشاره دارد. در طراحی ژاپنی، دایره فراتر از یک نماد ملی، مفاهیم عمیق‌تری را در برمی‌گیرد؛ از نور و قدرت گرفته تا ناتمامی و خلأ (Void). در آیین بودایی (Buddhism)، دایره همچنین به‌عنوان نماد زنانه (Feminine Symbol) شناخته می‌شود.

الگوهای هندسی سنتی بخش مهمی از طراحی ژاپنی را تشکیل می‌دهند و اغلب بر روی پارچه‌های کیمونو (Kimono)، ظروف، معماری و حتی محصولات مدرن دیده می‌شوند.

هر یک از این الگوها معنای خاصی دارد و برخی از آن‌ها برای خوش‌یمنی، حفاظت و تقویت ویژگی‌های فردی مورد استفاده قرار می‌گرفته‌اند.

برخی از الگوهای سنتی عبارتند از:

اورُکو (Uroko – فلس ماهی یا مار)

الگویی متشکل از مثلث‌هایی که ظاهری شبیه به فلس مار یا ماهی دارند. در گذشته، این الگو به‌عنوان طلسم محافظتی برای سامورایی‌ها (Samurai) و جنگجویان (Warriors) به کار می‌رفت تا آن‌ها را از خطرات دور نگه دارد.

کوجیتسوناجی (Kōjitsunagi – تناوب نامحدود حروف Kō)

این الگو از تکرار بی‌نهایت حروف Kō (コ) تشکیل شده که به شکل I در کنار هم قرار می‌گیرند. از این طرح به‌عنوان نماد خوش‌شانسی (Good Fortune Symbol) استفاده می‌شود و در تزئینات پارچه و معماری سنتی دیده می‌شود.

آسانوها (Asanoha – برگ‌های شاهدانه)

ترکیبی از اشکال هندسی که برگ‌های گیاه شاهدانه (Hemp Leaves) را تداعی می‌کند. این الگو نمادی از قدرت و رشد سریع است و در گذشته، برای طراحی لباس کودکان و نوزادان مورد استفاده قرار می‌گرفت تا امید به سلامتی و نیرومندی آن‌ها را افزایش دهد.

سامه‌کومون (Same Komon – پوست کوسه)

الگویی با بافتی ریز که پوست کوسه (Shark Skin) را تداعی می‌کند. این طرح، نماد قدرت و استحکام است و به‌ویژه توسط خاندان کیشو توکوگاوا (Kishū Tokugawa) استفاده می‌شد. توکوگاوا یوشیمونه (Tokugawa Yoshimune – 1684-1751)، یکی از تأثیرگذارترین فرمانروایان ژاپن، این الگو را به نماد خاندان خود تبدیل کرد.

تاچی‌واکی (Tachiwaki) / تاته‌واکی (Tatewaki) – بخار صعودی

در این طرح، دو خط منحنی که از پایین به بالا حرکت می‌کنند، نماد صعود آرام بخار (Rising Steam) هستند. این الگو در گذشته بر روی کیمونوهای اشراف و مقامات بلندپایه در دوره‌ی هیان (Heian Period – 794-1185) مورد استفاده قرار می‌گرفت و نشان‌دهنده‌ی برتری اجتماعی و مقام والا بود.

شکل‌های هندسی

طراحان ژاپنی به طور خاص و دقیق از اشکال هندسی بهره می‌برند تا مفاهیم عمیق طبیعی را به تصویر بکشند.

این اشکال نه تنها به عنوان نمادهایی بصری بلکه به عنوان زبان استعاری برای بازنمایی عناصری چون گل‌های گیلاس، کوه فوجی، خورشید، آب و ماهی در طراحی ژاپنی به کار می‌روند.

این نمادها در فرهنگ ژاپنی عمق و بار معنایی خاصی دارند و در طراحی‌ها به شکلی پویا و پر از احساس ظاهر می‌شوند.

تایپوگرافی سفارشی

الفبای ژاپنی با ساختار پیچیده‌اش، شامل هزاران کاراکتر منحصر به فرد است که طراحی تایپوگرافی را به فرآیندی بسیار خاص و هنری تبدیل می‌کند.

این پیچیدگی به همراه نیاز به دقت و ظرافت، طراحی تایپوگرافی را در آثار ژاپنی به یک هنر ویژه بدل می‌سازد.

تایپوگرافی سفارشی نه تنها به دلیل احترام به هنر بی‌همتای خطاطی ژاپنی اهمیت دارد، بلکه نیاز به طراحی یک فونت ژاپنی با هزاران کاراکتر و در حالت‌های متنوع، خود نمایانگر یک چالش بی‌نظیر است که هر طراح را به جستجو و نوآوری بیشتر وامی‌دارد.

افزودن کاراکتر نوشتاری به آثار هنری در ژاپن به عنوان عنصری جدی و جدانشدنی از هویت طراحی آن کشور شناخته می‌شود.

این ویژگی که قدمتی به اندازه تاریخ هنر چاپ چوبی (Ukiyo-e) دارد، همچنان در آثار معاصر نیز به عنوان نمادی از پیوند عمیق میان هنر و فرهنگ ژاپنی به کار می‌رود.

آویاما در ایدو (توتو آویاما)، از مجموعه سی و شش منظره از کوه فوجی (Fuji sanjûrokkei) اثر استاد اوکیو-ه اوتاگاوا، 1852.

اگرچه  طراحی خلاقانه در ژاپن تحت تاثیر بودیسم و حتی هنر غرب  بوده است، اما طراحی گرافیک ژاپنی اصول خاصی را دنبال می‌کند که آن را از سایر استایل‌ها متمایزکرده است.

چه چیزهایی بر طراحی ژاپنی تاثیر گذار بوده است؟

شینتوئیسم و بوداییسم

در سنت ژاپنی، مفهومی بنیادین به نام “Mono-no-aware” شکل گرفته است که ارتباطی عمیق با فلسفه شینتو (Shinto) و بوداییسم (Buddhism) دارد.

این مفهوم، برخلاف دیدگاه‌های نهیلیستی، بر آگاهی از گذر زمان و لذت بردن از لحظه حال تأکید دارد.

آیا تماشای شکوفه‌های گیلاس در باد یا شنیدن فریاد پرندگان وحشی می‌تواند دلیلی بر ارزشمند بودن زندگی باشد؟

این همان فلسفه “Mono-no-aware” است که در قلب فرهنگ ژاپنی جای دارد. از همین رو، در هنرهای تجسمی و طراحی ژاپنی، نمادهایی چون شکوفه‌های گیلاس، پرندگان و کوهستان‌ها حضوری پررنگ دارند.

این نگرش، زمینه‌ساز شکل‌گیری اصول مینیمالیسمی شد که امروزه در طراحی ژاپنی دیده می‌شود.

با این حال، مینیمالیسم در فرهنگ غربی گاه حالتی سرد و بی‌روح پیدا می‌کند، در حالی که مینیمالیسم ژاپنی ماهیتی گرم، دعوت‌کننده و آمیخته با احترام به نوستالژی و اشیای قدیمی دارد.

فرهنگ غرب

با باز شدن مرزهای ژاپن، سبک‌های ژاپنی و ایده‌های غربی در هم آمیختند. کالاهای غربی به‌تدریج محبوب شدند و طراحی گرافیک ژاپنی نیز از این تأثیر بی‌بهره نماند.

در فاصله سال‌های 1915 تا 1940، دو جنبش چاپ چوبی مهم به نام “Shin-hanga” و “Sōsaku-hanga” ظهور کردند که در آن‌ها، تکنیک‌های غربی با مضامین سنتی ژاپنی ترکیب شدند.

تصاویر درخشان خلق‌شده در این دوره، در شکل‌گیری سبک مانگا (Manga) نیز تأثیرگذار بودند، سبکی که امروزه یکی از شناخته‌شده‌ترین جلوه‌های فرهنگی ژاپن در سطح جهانی است.

همان‌طور که فرهنگ غربی بر طراحی ژاپنی تأثیر گذاشت، هنر و زیبایی‌شناسی ژاپنی نیز بر فرهنگ‌های دیگر اثرگذار بود.

به عنوان مثال، “Japonisme” (جاپنیسم) در قرن نوزدهم اروپا، به ویژه در فرانسه، روندی هنری بود که جنبه‌های مختلف فرهنگ ژاپنی را به محبوبیت رساند.

این تأثیر در آثار نقاشان امپرسیونیست نیز قابل مشاهده است؛ آن‌ها از علاقه ژاپنی‌ها به ثبت لحظات زودگذر الهام گرفتند.

استفاده از رنگ‌های تخت و درخشان همراه با خطوط مشکی یا تیره، از ویژگی‌هایی است که نشان‌دهنده تأثیر هنر ژاپنی بر امپرسیونیسم است.

شکوفه بادامی، نقاشی روغنی از هنرمند امپرسیونیست وینسنت ون گوگ، 1890. منبع تصویر: موزه ون گوگ آمستردام

رنگ‌های صاف و درخشان، موضوعات واقع‌گرا در طراحی ژاپنی، به طور گسترده در هنر و طراحی اروپایی وارد شد و منجر به جنبش هنر نوین شد.

این مقاله ادامه دارد…